Lo dròlle que plegava leis uelhs

Lo promier còup, aviá aperaquí nòu ans. Aviá percorregut toei lei quartiers dau vilatgi, solet sus sa bicicleta. Èra un pauc las mai contènt, mentre que devistava de luenh lo portau de son ostau. Si trobava tant bèn a lampar en ròda libra, sènsa esfòrç sus lo sòu plan, tot en doçor, a volar, mé lei pès sus lo pedalier, que vòuguèt vèire, sobde, coma fariá de sentir aqueu bèn-èstre encara pus perfectament. E coma parlam mielhs en desvirant lo regard, coma tastam pus inten-sament una bòna en plegant lei parpèlas, coma joïssèm mai ale¬grament d’una careça de mamà mé la tèsta esconduda dins son còle, coma auvèm mai fòrt una cançon mé lei mans sus leis uelhs, eu fèt simplament aquò pèr esquilhar mai agradablament sus sei doás ròdas, flotejar pus aut. Pleguèt leis uelhs.